Fly4free.pl

Nie mogliśmy jednak zostać w górach długo. Czas nas naglił (byliśmy umówieni ze znajomymi na wspólne wyrabianie wizy w Trabzonie) a ja zaś zaliczyłem jedną z moich największych wpadek podróżniczych. Mianowicie zapomniałem spakować na wyjazd.. kurtkę przeciwdeszczową! Wybierać się w góry (Kackar, później Kaukaz) i nie wziąć nic przeciwdeszczowego – co za wstyd.. Do czasu wizyty na bazarze w Trabzonie musiałem więc stanowić komiczny widok :D

Komiczne w skutkach okazało się też nasze spotkanie z policją w Artvin. Najpierw karkołomne okazało się znalezienie brata kierowcy i wytłumaczenie na posterunku że nikt nam telefonu nie ukradł tylko jeden z policjantów miał go otrzymać od brata. Potem gdy okazało się że telefon jeszcze nie dotarł a my musieliśmy jechać już dalej. Ale najbardziej w momencie gdy policjanci uparli się że będą zatrzymywać auta by pomóc nam dostopować do Trabzonu – i zatrzymywali tylko ciężarówki, które dodatkowo ich ignorowały i zatrzymywać się nie chciały :D
(jeśli chodzi o telefon to koniec końców wysłany został on na nasz kampus w Adanie gdzie dotarł.. miesiąc po naszym wyjeździe do Polski ;) następnie był używany przez koleżankę ze studiów która zapomniała wspomnieć nam o tym fakcie i telefon oddała pół roku później po powrocie do Polski :P do tego czasu oczywiście żona zdążyła kupić sobie nowy telefon więc tamten zakończył swoją służbę u teściowej).

W Trabzonie na szczęście wszystko przebiegło zgodnie z planem. Spotkaliśmy znajomych i udaliśmy się z rana do konsulatu wyrobić wizę. Jako że miała być gotowa już po południu czas ten postanowiliśmy wykorzystać na odwiedzenie pobliskiego klasztoru – Sumeli.

Zwisający ze stromego urwiska 1200 metrów n.p.m. grecki klasztor męski jest kolejnym miejscem, które warto odwiedzić we wschodniej Turcji. Kompleks powstał prawdopodobnie pod koniec IV wieku, uzyskując swój obecny kształt w wieku XIV. Wykuty w skale składa się z kościoła, kaplic, kuchni, biblioteki oraz miejsc mieszkalnych. Choć został opuszczony przez mnichów ponad 90 lat temu nadal stanowi miejsce pielgrzymek.

Po powrocie z Sumeli w konsulacie czekała na nas w paszporcie nowa piękna wiza – niestety wystawiona na jedynie 14 dni. Można było więc rozpocząć naszą wielką blisko wschodnią przygodę. Którą zaczęliśmy od.. zgubienia się reszcie towarzystwa :) Gruzję, Armenię i Iran mieliśmy zamiar zwiedzać wspólnie. Niestety nie wyszło nam to, a wszystko przez nadmiar gościnności. Kierowca który miał zabrać nas na granicę, do Sarpi, zapytał się nas czy byliśmy już w Uzungöl. Gdy usłyszał że nie, nie mógł już nas po prostu podwieźć do Hopa – poczuł się w obowiązku pokazać nam najpierw to urocze górskie jezioro, stanowiące popularny cel dla turystów. A że do tego jego znajomy ma tam hotel z restauracją z przepysznymi pstrągami – ciężko było nam odmówić.

Kiedy więc reszta grupy dotarła już do Batumi – my nadal próbowaliśmy wydostać się z Turcji. I nic by nawet się nie stało i udało by nam się spotkać z towarzyszami gdybyśmy po przekroczeniu granicy nie zapytali się wiozącego nas Gruzina gdzie tu można dobrze zjeść.. ale to temat na osobną opowieść :)

Grunt że gdy po prawie 4 tygodniach wracaliśmy do Turcji – mieliśmy już trochę wszystkiego dosyć ;) Marzył nam się prysznic, wygodne łóżko i odrobina luksusu. Dlatego regiony jeziora Van potraktowaliśmy po macoszemu. Na dłużej zatrzymaliśmy się tylko tuż przy granicy z Iranem, niedaleko miasta Doğubayazıt. Tam wśród gór położony jest przepiękny, na wpół zrujnowany pałac z czasów osmańskich - pałac Ishak Pasa.

Jego budowę zaczęto pod koniec XVII wieku, służył zaś za centrum administracyjne władców prowincji. W unikalny sposób łączy w sobie style architektoniczne Seldżuków, Osmanów, Gruzinów, Persów i Ormian. Niestety nie mam dobrego zdjęcia z tego miejsca, ale jest to jedno z ładniejszym miejsc które odwiedziliśmy.

Niewątpliwie uroku dodaje mu też otoczenie.

Czasem przy dobrej widoczności można zobaczyć w tle najwyższą góra w Turcji – Ararat (5137 m n.p.m.). My ujrzeliśmy ją dopiero z miasta Doğubayazıt - ale nadal robiła wrażenie. To tu według biblii spoczywa legendarna Arka Noego.

Nad samym jeziorem Van byliśmy tylko przejazdem, i prawdopodobnie dlatego nie zachwyciło nas. W przeciwieństwie do pysznej baklawy którą zostaliśmy poczęstowani w tym miejscu :P

Zamiast tego postanowiliśmy pójść na rekord odległości przestopowanej jednego dnia i jeszcze tej samej doby znaleźliśmy się w Adanie (ponad 1000km!)

Koniec!

A właściwie powinniśmy w tym miejscu zakończyć nasze zwiedzanie Turcji, ale popełniliśmy błąd i postanowiliśmy odwiedzić riwierę turecką.. W końcu po pierwsze tysiące turystów nie mogą się mylić? No i żeby powiedzieć że znamy całą Turcję powinniśmy zapoznać się również z jej komercyjną stroną. Wszystko przez nasze zmęczenie namiotem, stopowaniem i ogromnym tempem zwiedzania. Gdy więc znalazłem błąd cenowy na noclegi w Oludeniz (które reklamowane jest jako najlepsze spośród wszystkich miejsc na riwierze) – raptem 20zł/noc/os w 4* hotelu – nie zastanawialiśmy się długo. I to był nasz drugi błąd. Co poszło nie tak? Wszystko! ;)
Otóż na miejscu zamiast takich widoków i przepięknej błękitnej laguny:

Czekają na nas raczej takie widoki:


W (wcale nie krystalicznej) wodzie zamiast korali i ryb natknąłem się na martwego kraba..
Po drugie zamiast uśmiechniętych i życzliwych Turków którzy chcą ci za wszelką cenę pomóc na tych terenach spotkamy sztucznie uśmiechniętych Maj Friendów którzy za wszelką cenę chcą ci wszystko sprzedać. Ale ok, mogło by być to nawet dla mnie zrozumiałe, w końcu z czegoś muszą żyć (choć jest to niesamowicie uciążliwe i wkurzające) gdyby nie to że przy okazji chcą cię oszukać. I tak – hotel oferuje darmową plażę gdy zapłacisz za nią :D Jak próbowano nam wytłumaczyć – plaża jest darmowa, ale leżak nie, a nie można nie wykupić leżaka. Do tego hotel oferuje też darmowy transfer ale tylko w przypadku zapłacenia za darmową plażę. Jako że nieco inaczej pojmuję słowo darmowe – na plaży doszło prawie do rękoczynów. Był to pierwszy i ostatni raz gdy na plażę poszliśmy.
Ponadto sprzedawcy na bazarkach kuszą np. pysznymi arbuzami i melonami. Niestety nie zjesz ich na plaży – nie wolno, ani w hotelu – również nie wolno. Na ulicy nie próbowaliśmy – mogło by się okazać że również nie wolno. Ogólnie w hotelu mało co było wolno – wnosić jedzenia na pewno nie, w końcu kto będzie wtedy kupował w ich barze i restauracji. Gdy obsługa w hotelu postanowiła przeszukiwać nasze plecaki na wejściu czy nie przemycamy do hotelu jedzenia i picia – prawie że skończyło się rękoczynami po raz drugi. A na pierwszy rzut oka taki ładny hotel ;)

Cały wyjazd uratowała jedna rzecz – i nie mówię to u opalaniu się przy hotelowym basenie, pluskaniu się w tymże basenie i nic nierobieniu poza oglądaniem filmów i czytaniem książek przez cały dzień (w ten sposób szybko można zwariować). Wyjazd uratował fakt znalezienia na ulicy 180 lir :) Przy ówczesnym kursie było to ponad 350zł i zapewniło całkowity zwrot kosztów wyjazdu. Dzięki temu nasz nieudany eksperyment pod tytułem „sprawdźmy jak bawią się masowi turyści” był przynajmniej darmowy :) Wyjazd ten stanowił doskonały kontrapunkt do wcześniejszych zachwytów nad walorami turystycznymi Turcji.

KONIEC