Fly4free.pl

Po drodze na nasz szlak natrafimy na kolejny niesamowity Miradouro.




Sama trasa PR 7 jest znów trasą zupełnie obcą turystom – cieszymy się nią w samotności. Nietypową rzeczą dla innych lewad jest to że ta nie ma płaskiego przebiegu – często wartkim strumieniem płynie w dół – na szczęście idziemy nią z odpowiedniego końca;) Stopa w drodze powrotnej łapiemy z pierwszym zatrzymanym samochodem :) Był to naprawdę udany dzień pełen zapadających w pamięć widoków.















Dzień 8 – Levada do Rei
Przez cały tydzień mieliśmy przepiękną pogodę – mnóstwo słońca i temperaturę potwierdzającą położenie Madery przy Afryce ;) Niestety dziś jest nieco pochmurnie – liczymy że szybko pogoda wróci do stanu poprzedniego. Na dziś zaplanowaliśmy szlak PR 18. Po drodze do startu "standardowo" zatrzymujemy często samochód by podziwiać maderskie widoki. Tym razem czeka na nas na powrót trochę zaparkowanych samochodów – nie będziemy sami. Sama levada należy do (niespodzianka) przyjemnych tras i kończy się pięknym leśnym strumieniem. Przejście w dwie strony zajmuje nam 3h. Niestety w drodze powrotnej zaczyna padać deszcz..



























Dzień 9 – Sao Vincente (jaskinie) + Levada Faja do Rodrigues
Pogoda nie poprawiła się, wręcz przeciwnie – jest pochmurno, co jakiś czas przelotnie popaduje. Plan na dziś obejmuje przejście trasą PR 16 i odwiedzenie pobliskiego Sao Vincente, a właściwie znajdujących się tam jaskiń. Zaczynamy od jaskiń licząc że może się rozpogodzi. Uwaga – choćby panowała burza śnieżna – omijajcie jaskinie. Wejście kosztuje 8e, nie ma zniżek studenckich. Pierwszą część programu stanowi odwiedzenie centrum wulkanicznego, co może być ciekawą rzeczą – dla dzieci –jako uzupełnienie szkolnych lekcji geografii.. 15 lat temu pewnie stanowiło nie lada atrakcję, ale teraz przestarzałe efekty specjalne wywołują zażenowanie. Strata czasu. Niestety sama wizyta w jaskiniach nie poprawia nam nastroju – choć są geologiczną ciekawostką – pozostałością po kanałach którędy wypływała lawa, dla nas nie są interesujące widokowo. Na szczęście nie czekaliśmy na resztę grupy i cichcem odłączyliśmy się by zbadać je sami – chodzenie z 30 innymi osobami po tych nieciekawych tunelach to mogło by być dla nas za wiele;)
Sam szlak PR 16 też nas z początku nie zachwyca – ma "industrialny" charakter (szeroki betonowy kanał, idzie się po żwirze, mało zieleni). Jednak druga jego część zapewnia nam wrażeń na cały dzień! Dla mnie były to jak najbardziej pozytywne wrażenia:) (jednak moja lepsza połówka ma inne na ten temat zdanie;) Śliskie wąskie przejścia, konieczność przechodzenia pod licznymi wodospadami, no i tunele – jeden z nich ma ponad kilometr długości, wysoki jest na 1,5m, środek wypełnia levada z wodą głęboką do połowy uda, a przejście stanowi wąski na 30-50cm przesmyk idący przy ścianie – nie dla osób o słabych nerwach czy bojących się ciemności/ciasnych przestrzeni!




Jeśli myślicie że są tam barierki nic bardziej błędnego – jeden niewłaściwy krok zakończy się kąpielą. Koniecznie weźcie silne latarki, z pełni naładowanymi bateriami, co najmniej jedną na osobę – przejście tunelu ciągnie się w nieskończoność:) (ile dokładnie nie wiemy – jak na złość rozładował nam się telefon komórkowy, a drugi został w hotelu) Innym niezbędnym wyposażeniem są buty trekingowe i kurtki przeciwdeszczowe. Widoki poza tunelami też się znacząco poprawiają :) Osobiście bardzo polecam – ale każdy oceni to sam – z nie wiadomych dla mnie przyczyn nie spotkaliśmy nikogo na tym szlaku ;) (całe szczęście – nie wyobrażam sobie spotkać kogokolwiek idącego z naprzeciwka w TYM tunelu)























Dzień 10 – Levada Caldeirao Verde + Um Caminho Real para Todos
Kolejny dzień niepogody – dużo chmur i dużo deszczu – nie jest też za ciepło – ok 16 stopni. Nie ma lekko, nie zniechęcają nas te warunki – na dziś zaplanowaliśmy naprawdę dużo chodzenia. Dwie trasy - PR 9 i Um Caminho Real para Todos – zaczynają się w tym samym miejscu, łącznie mają długość 17km w obie strony. Choć po płaskim należy przygotować się na 4h chodzenia (tyle nam zajęła całość). Um Caminho Real para Todos zostało zaprojektowane jako ścieżka przygotowana dla wszystkich – osób z wózkami czy na wózkach – szeroka, w miarę równa, wiedzie po uroczym lesie – warto ją odwiedzić choć nie stanowi żadnego "wyzwania".








Przechodzi na końcu w trasę PR 9 – która oferuje ciekaw widoki, zwłaszcza w drugiej części, a kończy się robiącym wrażenie wodospadem. Jest dość popularna, nawet przy tak kiepskiej aurze jak my mieliśmy, odwiedzało ją dużo osób – miejscami jest dość wąska co jest odrobinę uciążliwe przy mijaniu. Było warto, ale zmęczeni i przemoknięci udajemy się do hotelu – mamy powoli dość deszczu.























Dzień 11 – nic..
Z dzisiejszego dnia nie będzie opisu – według prognozy pogody dziś jest ostatni dzień deszczów i chmur, robimy sobie więc wolne w oczekiwaniu na słońce ;) Akurat sporo czasu na nadgonienie z relacją ;)

Dzień 12 – Levada Nova
Parafrazując – "Na Maderze bez zmian" – wciąż chmury i deszcz.. Ale nasz wyjazd dobiega końca, musimy więc podjąć wędrówkę. Postanowiliśmy spróbować jednej z południowych, "miejskich" levad – najciekawsza wydała nam się levada Nova. Niestety – nie był to dla nas wybór szczęśliwy – trasa ta nie jest jedną z oficjalnych – co nas nie dziwi, bowiem nie oferuje zbyt wiele. W porównaniu z pięknymi dzikimi ścieżkami które wcześniej przemierzaliśmy ta jest po prostu nieciekawa i nie zapewnia widoków (pola uprawne, ogródki, ulice i widok na domy na wzgórzach nie zawierają się u mnie w tej kategorii). Tym dziwniejsze wydały nam się tłumy turystów przemierzające ten szlak – tłumaczymy to sobie tym że do przeważająca większości oficjalnych tras nie da się dotrzeć komunikacją publiczną, i "miejskie" levady mogą być dla osób bez własnego auta jedyną możliwością. Osobiście nie polecam, preferuje piękną naturę.















Dzień 13 – Caminho do Pinaculo Folhadal
Pogoda odrobinę poprawiła się – są chmury, nie ma deszczu. Z tej okazji, oraz kończącego się wyjazdu decydujemy się zrobić dziś niełatwą trasę PR 17 – 14 km długości, 600m różnicy poziomów. Niestety gdy dojeżdżamy do Encumeady okazuje się że poprawa warunków atmosferycznych nastąpiła tylko na wybrzeżu – wokół przełęczy gęste mgły i 4(sic!) stopnie na plusie.. Nie ma lekko, nie rezygnujemy, ale postanawiamy nieco skrócić trasę – zacząć z Bica da Cana (skrócić tym samym trasę o 4km i ominąć podchodzenie 400m w górę – zostanie nam do zejścia w dół "tylko" 500m różnicy poziomów i 10km szlaku). Jeśli i wy chcieli byście pokusić się na ten wariant – nie zniechęcajcie się tym że początek ścieżki będzie błędnie oznaczony na czerwono-biało zamiast standardowych barw czerwono-żółtych – po 10-15min wchodzimy na główny, prawidłowo oznaczony szlak. Kolejną pułapką po drodze (idąc w dół, w stronę Encumeady) jest pomarańczowa strzałka narysowana na skale tuż przed wejściem do tunelu, karząca nam go ominąć – my wchodzimy do środka (jest to najdłuższy tunel na szlaku, na pewno ma powyżej 500m długości, ile dokładnie nie wiem, na szczęście nie jest za niski i jest dość szeroki). Co do samej trasy – druga jej część podobała nam się bardziej, w dużej części wiedzie wzdłuż levad – całość jest ładna, jednak co do podobno świetnych widoków nie wypowiemy się – my szliśmy w gęstej mgle. Po skończeniu szlaku liczyliśmy na powrót autostopem (koniec i start znajdują się praktycznie na jednej drodze), jednak późna pora i gęste mgły spowodowały że 9km drogi powrotnej byliśmy zmuszeni przejść pieszo:/ (przez 2h marszu przejechały tylko 2 auta..) W przypadku lepszych warunków proponuję podejść ok 3km do góry szosą, wejść na początek szlaku w Lombo do Mouro i przejść "ominięte" 4 początkowe kilometry, tym samym zataczając koło (jeśli spojrzycie na mapę trasy łatwiej to zrozumieć;). My zmarznięci, zmoknięci i padnięci (3h10min szlaku i 2h powrót do samochodu) na koniec marzyliśmy tylko o powrocie do hotelu.

























Dzień 14 – Portela + wylot
Pogoda postanowiła nie odpuszczać – zero poprawy. Przed nami długi powrót do domu (dziś o 19nastej wylatujemy), za nami męczący dzień – rezygnujemy z ostatniej planowanej trasy PR10 (główny powód rezygnacji stanowiła jednak trudność powrotu pomiędzy punktem startowym i końcowym – nie jest to jedna droga i ciężko było by wrócić autostopem, mając dość ograniczony czas). Dlatego zbieramy siły, pakujemy się, planujemy transfer przez Londyn (który był dość wariacki, o czym poniżej). Wymeldowujemy się z hotelu, idziemy na pocztę wysłać kartki (to nasz standard że robimy to ostatniego dnia;) - polecamy kupować znaczki na poczcie gdzie kosztują 20 centów (do europy ) zamiast stałej ceny 1e w sklepach z pamiątkami. Zanim oddamy samochód jedziemy jeszcze zobaczyć nieodległy punkt widokowy w miejscowości Portela – jest super!




Zwrot samochodu przebiega równie bezproblemowo jak i całe wypożyczenie. Niestety z wylotem już gorzej – miejsca w EasyJet są przypisane, my dostaliśmy je po prawej – nie poobserwujemy lotniska wylatując. Prawdziwy jednak problem stanowi 40min opóźnienie z powodu problemów technicznych wieży kontrolnej. Będzie ciężko – przylot planowo miał być o 22:55. Bilet transferowy na easybusa kupiliśmy na 22:50 bo był znacznie tańszy niż późniejsze – zamierzaliśmy skorzystać z możliwości podróży następnymi kursami do godziny czasu po planowej godzinie odjazdu – teraz będzie ciężko zmieścić się w tej jednej godzinie – lotnisko Gatwick nie należy do małych.. Jedną godzinę trwa też przejazd do centrum Londynu. Potem odjazd do Stansted mamy o 2 w nocy, ale z innego miejsca – z Victorii. Wiemy już że nie zdążymy na ostatnie metro które odjeżdża 00:03. Pozostanie nam autobus nocny N11 – musimy zdążyć na kurs o 00:47 lub 01:17 by być przed 02:00. Słowem – wszystko na styk.. Krótko – udało się:) ale nie polecam aż takich kombinacji – lepiej zawsze założyć że samolot się spóźni ;) Zmęczeni łapiemy 2h drzemki na Stansted i po przejściu przez gigantyczne kolejki do kontroli bezpieczeństwa a potem do samolotu (no tak – majówka) wchodzimy na pokład. Zamykamy na moment oczy.. i budzimy się w Polsce:) KONIEC