Fly4free.pl

Jako że o Maderze nie ma praktycznie przewodników (choć w internecie znajdzie się sporo informacji), postanowiłem pisać dla Was tą krótką fotorelację "na żywo". Jest to mój pierwszy tekst, więc wybaczcie mi opisy i w razie czego skupcie się na zdjęciach ;)

Najpierw kilka informacji technicznych. Bilety na Maderę kupiłem z EasyJetu na początku września za 360 zł w terminie 19 kwietnia – 3 maja – były one na trasę Londyn Gatwick – Funchal. Pozostało więc czekać na promocyjne bilety do Londynu. Pewien problem stanowiła data powrotu z Madery – 3 maja późnym wieczorem – wypadająca w piątek. Na ten termin ciężko uświadczyć tanie bilety w FR/W6.. Z pomocą Gaszpara z forum udało się w końcu kupić dolot Warszawa – Luton w wizzie za 36zł/os na 18 kwietnia, i powrót Stansted – Gdańsk z ryana za 150zł/os zł ( :/ ) 4 maja. Mając bilety lotnicze trzeba był zainteresować się transferem między lotniskami w Londynie – z pomocą przyszły promocje easybusa – tylko na powrót z centrum do Stansted nie było promocyjnych biletów – kupiliśmy je więc w National Expressie. Kupując transfery odpowiednio wcześniej nie wydaliśmy fortuny (ok 14,5 funtów za os za 4 przejazdy).
Kolejną rzeczą do zarezerwowania były noclegi. W Londynie zdecydowaliśmy się na hostel (można przemęczyć się jedną noc;) - cena (9 funtów/os/noc), śniadanie w cenie i lokalizacja tuż przy Hyde Parku kazały nam wybrać Smart Hyde Park Inn, którego szczerze nie polecamy (ale o tym później). Trudniejszą kwestią był hotel na Maderze – jest to stosunkowo droga wyspa i tanich noclegów tam raczej nie uświadczysz. Z pomocą przyszedł jak (prawie) zawsze w przypadku noclegów na wyspach serwis hotels4u – za 62zł/noc kupiliśmy pobyt w 2 osobowym pokoju w 4* hotelu Santa Catarina w miejscowości Santa Cruz (nieopodal lotniska). Ostatnią kwestią "techniczną" było poruszanie się po Maderze – długo nie zastanawiając się wynajęliśmy auto – w promocji holiday autos opisanej na forum samochód na 14 dni wyniósł nas jedynie 208$ z dodatkowym kierowcą.
Tak przygotowani mogliśmy śmiało wyruszyć na czekającą nas wiosenną przygodę!

Dzień -1 – Londyn
Jako że loty same w sobie nie są dla mnie pasją a jedynie środkiem nie będę rozwodził się o kontrolach na lotniskach/kolejkach/samolotach ;) Pewną trudność stanowił lot wizzem do Londynu – 2 małe bagaże podręczne to nie jest za dużo miejsca na potrzebne rzeczy na 16 dniową wycieczkę (łącznie z torbą na lustrzankę która zajmowała prawie cały 1 plecak i laptopem) ;) Ale takie podróże to dla nas nie pierwszyzna, na wejściu skontrolowano nam rozmiar plecaków które weszły do koszyków bez większych problemów aczkolwiek przy odrobinie upychania :) Dotarliśmy do centrum Londynu ok 15nastej, nabyliśmy Oyster Cards przy pomocy których najkorzystniej wypada podróżowanie po Londynie transportem publicznym, szybki check-in w hostelu i.. niemiłe zaskoczenie. Hostelu Smart Hyde Park Inn nie polecamy nikomu – było to najtańsze miejsce, owszem, z dobrą lokalizacją i przyjemną obsługą, ale choć niejeden raz nocowaliśmy w hostelach, nigdy w tak tragicznych warunkach. Najlepiej całość opisał jeden Bułgar który dzielił z nami nasz 20-osobowy pokój wielkości 8 m2 (sic!) - "It's like submarine" – co opisuje dokładnie ciasnotę i zapach panujący w pomieszczeniu ;) Dodatkowo zamiast poszewki na pościel dostaje się prześcieradło – wymagało to niezłych kombinacji by nie spać nie przykrytym pod tą samą kołdrą co poprzednie x osób ;) Po pozostawianiu bagaży wyruszyliśmy na spacer po londyńskim West End – poniżej zamieszczam fotografie.































Dzień 0 – Londyn-Madera
Wstajemy dość wcześniej, do 10:30 musimy opuścić hostel. Mamy pewne obawy jeśli chodzi o śniadanie – które zresztą się sprawdzają. Śniadanie składa się z hostelowego standardu – płatki na mleku + tosty z dżemem, jednak ilość osób w kuchni powoduje że kilkuosobowa ekipa sprzątająca nie daje sobie rady – panuje chaos, ścisk i jest niestety brudno.. Przy takiej liczbie gości to nieuniknione. Po pożegnaniu (oby na dobre;) hostelu dalsza podróż przebieg bezproblemowo. Mieliśmy nadzieję że podczas lądowania na Maderze uda nam się dobrze uchwycić na zdjęciu samo lotnisko. Przez pewien czas było ono uważane za jedno z niebezpieczniejszych w Europie (jaka to Europa:P?), do czasu gdy przedłużono pasy – które znajdują się na szeregu betonowych słupów tuż obok wody. Całość stanowi dość niezwykłą konstrukcję, niestety podejście odbyło się "od lądu" – może lepiej poszczęści nam się przy wylocie. Wyspa powitała nas pochmurną pogodą i temperaturą 21 stopni. Myśleliśmy że będzie cieplej, i się nie myliliśmy, o czym przekonamy się w następnych dniach – zapomnieliśmy przy wysiadaniu, że pomimo że świeci słońce, jest już prawie 19nasta. Kolejny punkt tego dnia był najbardziej dla nas stresującym. Samochód wypożyczyliśmy od pośrednika, na voucherze mamy zapisane że dostawcą jest Bravacar. Niestety (niestety dla naszych nerwów) sprawdziliśmy tą firmę przed odlotem i.. można się przerazić opiniami zamieszczonymi w internecie. "Złomowisko; każdy samochód psuje się w ciągu kilku dni; nie przyjeżdżają pomóc – trzeba taxą wracać; brak hamulców, łyse opony, niedziałające światła" – to tylko kilka przykładów.. Na miejscu okazało się, że owszem, flotę tej firmy stanowią auta dość wysłużone, poobdrapywane i poobijane, jednak pracownik wszelki uchybienia skrzętnie wynotowuje by nie było problemów przy zdawaniu auta, zaś stan techniczny dostarczonego samochodu nie budzi żadnych zastrzeżeń. Póki co nasze obawy się nie sprawdziły. Przedostatnim zadaniem na dzień dzisiejszy jest zameldowanie w hotelu – Santa Catarina okazuje się przyjemnym miejscem, choć wifi działa tylko w barze i przy recepcji, a pokój miał być z podwójnym łóżkiem – łóżko jest jedno, owszem, ale na nim położone są 2 zsunięte pojedyncze materace.. Dodatkowo za oświetlenie służą jedynie 2 małe lampki. Jako najtańsze miejsce w zupełności nam wystarczy, ale w naszym odczuciu nie jest to 4* standard. Jako że nie mamy wyżywienia, a nasz wyjazd jest budżetowy (o restauracjach musimy zapomnieć) udajemy się w poszukiwaniu sklepu – w miejscowości Santa Cruz nie ma ani jednego! Po tym można poznać że portugalski kryzys dotarł nawet na atlantyk – właściciel nie był w stanie płacić czynszu i musiał sklep zamknąć. Najbliższy odnajdujemy na obrzeżach stolicy – jest to duży hipermarket Continente. Zaopatrujemy się w sztućce, talerze, miski oraz produkty spożywcze – najbliższe 2 tygodnie obędziemy się bez gorących dań – tutejsze warzywa i owoce świetnie to rekompensują:) Tak przygotowani niecierpliwie czekamy na następny dzień – przygodę na Maderze czas zacząć!

Dzień 1 – Ponta de São Lourenço + Prainha
Słońce świeci, jest 28 stopni, wszędzie kwitną przecudowne kwiaty. Madera jednak nie jest miejscem odpowiednim dla błogiego lenistwa, na całej wyspie znajduje się tylko jedna naturalna piaszczysta plaża (obok miasta Canical). Za to pieszych szlaków do wędrówek po tym cudownym miejscu jest podobno ponad 1500km – zamierzamy to sprawdzić!:) Oficjalnych, oznaczonych i przygotowanych szlaków (skrót PR) jest 25, poza tym po całej wyspie rozsiane są dziesiątki punktów widokowych – Miradouro. Cała wyspa jest świetnie przygotowana dla turystów. Dziś wybieramy się na szlak PR8 – wiodący na wschodni przylądek Sao Lourenco. Jest to jedno z popularniejszych miejsc – poniższe zdjęcia w pełni wytłumaczą dlaczego! Po drodze zatrzymujemy się na chwilę przy Prainha – wspomnianej wyżej plaży.




Sama trasa PR8 okazała się dość łatwa – mimo że według oznaczeń powinna zająć 5h, my energicznym krokiem (ze wszystkimi przerwami na zdjęcia/jedzenie/picie) pokonujemy ją w 3h (w przypadku następnych tras będę podawał jedynie rzeczywisty czas przejścia). Droga jest dobrze utrzymana, buty trekingowe okazują się zbędne (dużo wygodniej było by nam w adidasach) ale przebiega cały czas w słońcu i nie ma gdzie się schować – należy wziąć to pod uwagę. Sam finish trasy jest dość ostro pod górę, ale widok końcowy wynagradza wszystko :)



























Dzień 2 - Pico Arieiro i Pico Ruivo
Słońce poprzedniego dnia dało nam się mocno we znaki – tym razem nie lekceważymy go i starannie smarujemy się kremami przed wyjściem. Na dzisiejszy dzień zaplanowaliśmy trasę PR 1 przebiegającą między drugim najwyższym (według innych źródeł trzecim co do wysokości) a najwyższym szczytem Madery. Tego dnia nasz wypożyczony Ford Ka po raz pierwszy wyjeżdża poza autostradę – i ledwo daje sobie radę pod górę. Dużą część trasy musimy jechać na pierwszym (sic!) biegu, inaczej stoczylibyśmy się w dół.. Prawdą jest jednak że wybraliśmy drogę na skróty z Santa Cruz, nie łagodniejszą przez Funchal. Prowadzi ona nas aż do Pico Ariero – skąd roztacza się przepiękny widok! Sama trasa piesza zapewnia równie wspaniałe widoki. Istnieją dwa możliwe warianty przejścia – krótszy przez tunele, i dłuższy przez szczyt. Jeśli nie jesteście zapalonymi piechurami polecam drogę krótszą – widokowo nie wiele się traci, a jest dużo łatwiejsza – my oczywiście sprawdziliśmy obie;) Całość zajmuje wraz z powrotem 5h.































Wydaje mi się że czytałem że można rozbijać się namiotami, ale do tej pory nie widzieliśmy ani jednego namiotu - inna sprawa że może być ciężko ze znalezieniem kawałka płaskiej powierzchni ;)
Budżetu nie mamy ustalonego, liczymy na jak najmniejszy - w podsumowaniu wszystko napiszę.

A tymczasem kolejny dzień:

Dzień 3 – Funchal + Curral das Freiras
Poprzedni dzień okazał się dla nas męczący, postanawiamy więc tego nie wędrować. Poranek spędzamy nad basenem opalając się, ale już po krótkim czasie nie możemy wysiedzieć – postanawiamy – jedziemy do Funchal. Na miejscu spacerujemy po centrum przy porcie (nie samym portem gdyż nie zachwyca widokami), zatrzymujemy się na lodach (skuszeni kolejką do jednego lokalu długą na 20m – tyle osób nie może się mylić :) - niestety nazwy nie podam, ale na miejscu na pewno nie przegapicie) i docieramy do głównego celu - targu - Mercado dos Lavradores. Na miejscu czekają już na nas przepyszne owoce – manga, marakuje (w chyba 15 odmianach;), trzcina cukrowa, passiflory, anony i dziesiątki innych którymi sprzedawcy chętnie nas częstują. Ale uwaga – ceny narzucają bardzo wysokie – na przykład za pół kilo (6 sztuk) miodowych marakuji życzą sobie 12 euro – warto brać to pod uwagę. Jeśli jesteśmy już przy jedzeniu to poza bogactwem owoców warto też zwrócić uwagę na lokalne alkohole – sławne wino Madera (nie dla lubiących słabe trunki – ma 18%), czy lokalne przysmaki Pancho (rum z miodem, cytryną i trzciną cukrową) czy likier z marakuji. Umilą wieczory na tej przeuroczej wyspie. Jako że samo Funchal choć przyjemne nie przemawia do nas (wolimy piękne krajobrazy i przyrodę od miast), nie tracąc więcej czasu jedziemy do pobliskiej Curral das Freiras – doliny mniszek. Żeby zobaczyć dolinę w całej okazałości trzeba skręcić w lewo przed tunelem ti wjechać drogą na pobliski szczyt – widok z góry jest niesamowity. Jeśli ktoś lubi chodzić może zejść w dół pieszo ścieżką która podobno zajmuje 2h – my tego nie sprawdzaliśmy, nadal mamy dość po wczoraj – nacieszywszy oczy wracamy do hotelu.















Nasza cała wycieczka oparta jest na wędrówkach lavedami - relację piszę z opóźnieniem, ale powoli kończą nam się lavedy:P Wszystkie trasy są dobrze opisane w internecie, obywamy się bez przewodników (np http://www.visitmadeira.pt/?s=menu&e=/m ... king&i=eng)
W mojej opinii Madera bardzo różni się od kanarów - może zdjęcia z pierwszych dni tego nie oddają, ale ta wyspa to zielony raj:) podobno przez cały rok panuje tu wilgotność powietrza ok 85%

Dzień 4 – Vereda do Fanal + Encumeada + Cabo Girao
Po wczorajszym lenistwie dziś czeka nas bardziej intensywny plan. Postanowiliśmy przejść nie jedną trasę ale trzy ;) Cel główny stanowi dla nas PR 13 - Vereda do Fanal, znajdująca się na płaskowyżu Paul da Serra. Jest to niestety jak większość tras szlak w jedną stronę, zaczyna się i kończy na drodze ER 209 na różnych wysokościach (odległych od siebie o prawie 11km), więc by oszczędzić czas drogę powrotną zamierzamy pokonać autostopem. Najpierw jednak by tam dotrzeć będziemy musieli przejechać przez przełęcz Encumeada – tuż przy niej znajdują się dwa króciutkie trasy PR 21 i PR 22, postanawiamy więc przejść wszystko za jednym razem. Jako że oprócz cudownych szlaków na Maderze jest mnóstwo punktów widokowych po drodze zatrzymujemy się na jednym z nich – klifie Cabo Girao. Jest on reklamowany jako najwyższy w Europie, ale kto by wierzył przewodnikom – nieważne, widok jest rewelacyjny.




Po drodze na przełęcz również czekają nas przepiękne góry z zielonymi tarasami.




Jednak same trasy PR 21 i PR 22 rozczarowują – obradzam je wszystkim. Zostały one niedawno otworzone, i w naszym mniemaniu na siłę – nie mają nic do zaoferowania widokowo.. Dodatkowo złe oznaczenie szlaku PR 21 powoduje że się gubimy i nagle wychodzimy na drogę dla samochodów pośród.. niczego. Zniechęceni rezygnujemy z dalszej trasy – postanawiamy spróbować złapać stopa z powrotem do naszego auta. Próżny trud! Po pół godziny łapanie (przejechały jedynie 4 auta) decydujemy się na godzinny "spacer" pod górę. Jesteśmy źli i zmęczeni, ale nie rezygnujemy z naszego pierwotnego planu – PR 13 czeka. Pisząc krótko o Vereda do Fanal – było warto, zobaczcie sami :) Trasę mieliśmy tylko dla siebie – nie napotkaliśmy żadnego turysty, zajmuje ona nam 3h, a pierwszy napotkany samochód w drodze powrotnej zatrzymuje się by nas podrzucić. Kieruje nim mieszkaniec Madery który wyznaje nam że mieszka na wyspie od 36 lat i nigdy jej nie opuścił – a wciąż nie przeszedł wszystkich szlaków :) Jest gdzie chodzić!



















Zgodzę się z Tobą, że to nie wszystkie levady na wyspie, ale są to wszystkie przygotowane i oznaczone szlaki - samych kanałów są setki kilometrów, lecz któreś trzeba wybrać - my oparliśmy się na wytyczonych trasach. Tak czy inaczej jakbyś podesłał na prv te skopiowane strony to będę wdzięczny.

Dzień 5 – Vereda dos Balcões + São Roque do Faial
Jako że wczorajszy dzień był pełen wrażeń, a większość tras które nam zostały jest dość długa, na dziś planujemy króciutki wypad na pierwszą naszą levadę – szlakiem PR 11. Levady jest to sieć kanałów melioracyjnych która przecina całą wyspę – obok większości z nich znajdują się trasy do pieszych wędrówek. To właśnie z levad najbardziej znana jest Madera. Dojeżdżamy tam przez wioskę São Roque do Faial z której rozpościerają się przepiękne widoki. Nie przypadkowo znajdujemy tam kolejny Miradouro.












Sama trasa PR 11 okazuje się zaskakująco łatwa (płaska i krótka) ale kończy się wywierającym wrażenie tarasem widokowym. Całość nie zajmuje nam nawet 40min.




W drodze powrotnej spotykamy na szosie stopującą parę – nie zastanawiając się zatrzymujemy auto. Autostopowicze okazują się naszymi rodakami – co nas wcale nie zaskakuje ;) Podrzucamy ich do Machico a sami jedziemy do hotelu zbierać siły na jutrzejszy dzień.

Dzień 6 – Levada das 25 fontes/ levada do Risco
Dziś czekają nas kolejne 2 levady, obie zaczynają się z tego samego miejsca na Paul da Serra. Po przylądku i najwyższych szczytach, trasa PR 6/6.1 okazuje się kolejną obleganą przez turystów. Na początek 2km asfaltową drogą w dół – jeśli chce się pominąć ten nudny etap można wsiąść do minibusa kursującego wahadłowo – przejazd w jedną stronę 2euro. Jako że sił mamy dużo, a pieniędzy nie – nawet nam nie przechodzi to przez myśl ;) Dalszy szlak okazuje się uroczy – idziemy najpierw levada do Risco która kończy się ładnym wodospadem. Po cofnięciu się kawałek schodzimy do levady das 25 fontes która jest przepiękną trasą – ścieżka przy kanale w cieniu krzewów tworzy niezapomniany obraz. Jest ona jednak dość wąska co przy mijaniu zorganizowanych grup turystów okazuje się męczące. Kończy się ona tytułowymi 25 źródłami. Jako że w pierwszą stronę cały czas szliśmy po płaskim lub w dół, powrót nie jest już tak przyjemny, ale nie zajmuje nam za długo – kolejna trasa która okazała się łatwiejsza niż myśleliśmy – całość w dwie strony zajmuje mniej niż 4h.























Dzień 7 – Levada do Moinho + Porto Moniz + Ponta do Pargo
Tego dnia postanowiliśmy połączyć dwie rzeczy – wędrówkę levadą Moinho (inaczej zwaną wielką) szlakiem PR 7, oraz wizytę w miasteczku Porto Moniz. PR 7 jest kolejnym szlakiem dogodnym do przejścia i wrócenia autostopem – oba jego końce znajdują się na tej samej drodze. Najpierw jednak odwiedzamy Porto Moniz, zatrzymując się po drodze przy licznych punktach widokowych.




Samo Porto Moniz od razu podbija nasze serca – jest przepięknie usytuowane, a tuż przy wybrzeżu znajdują się niesamowite naturalne skalne baseny (jako że szybciej nagrzewają się niż ocean skusiły nas do kąpieli).








Jako że jesteśmy już na końcu wyspy postanawiamy odwiedzić również kolejny przylądek który znajduje się nieopodal - Ponta do Pargo (ten niestety nie jest już tak sceniczny jak Laurenco, ale wart odwiedzenia "przy okazji").